Vergelijk ons met mijn duikleraar
Wij zijn weer begonnen! Op de eerste introductiedag stonden ze in de entreehal; eerstejaarsstudenten en medewerkers. Er was verse koffie en er waren stroopwafels. We waren zo blij dat we de studenten weer fysiek konden ontvangen! We wilden ze een echt welkomstgevoel geven. Ik merkte hoe enorm ik die sfeer, dat komen en gaan van mensen, die drukte, de afgelopen tijd heb gemist.
Toch had ik wel een beetje een dubbel gevoel: je hoort dat de besmettingen weer toenemen, maar dat tegelijkertijd de vaccinatiegraad ook behoorlijk hoog is. Geen idee welke kant het opgaat. Maar ik ben van plan ervan te genieten zolang het kan!
Duiken….en weer boven komen
Anders dan vorig jaar wilde ik studenten nu niet via videoboodschappen toespreken, maar ze echt ontmoeten. Zodat ze merken dat Inholland niet alleen in woorden, maar ook in daden persoonlijk is en dichtbij ze staat. Pabo-studenten heb ik bijvoorbeeld mijn duikverhaal verteld:
Al jaren ga ik tijdens vakanties met mijn man en kinderen naar een prachtig eiland, La Palma. Zij gingen dan duiken; ik durfde nooit. Ik was bang om onder water te gaan. Onbekend. Eng. Totdat een duikleraar mij beloofde dat hij met mij mee zou gaan, mijn hand vast zou houden en dat we gelijk naar boven zouden gaan als ik te nerveus werd. In het begin kneep ik zijn armen helemaal blauw. Maar eenmaal beneden werd ik gegrepen door de schoonheid van het onderwaterleven. Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik durf nu in mijn eentje te duiken en geniet elke keer weer. Misschien nog wel meer dan anderen omdat ik iets heb moeten overwinnen.
Met dit persoonlijke verhaal wil ik studenten duidelijk maken dat wij die duikleraar zijn. Mocht jij het ook eng vinden, twijfelen, problemen krijgen, dan nemen we je bij de hand en helpen je stap voor stap totdat jij je angsten hebt overwonnen en op eigen kracht verder kunt. Mentoren, decanen, het Studentensucces Centrum, Students 4 Students: wij zijn er allemaal voor je.
Samen wandelen en kletsen
Als onderdeel van de introductieweek gingen eerstejaarsstudenten Rechten wandelen door de stad. Ik ben met ze meegelopen. Geweldig om al die verhalen te horen! De een komt direct van de havo, de ander van een mbo, een derde van een particuliere school. We liepen en liepen.
Op een gegeven moment vroeg ik waar we naartoe gingen. Ze hadden geen idee. Wist ik dat niet? Nee dus. De mentor dan? Nee, hij ook niet. Maar hij wees ze wel op de kaart die ze bij aanvang hadden gekregen. O ja, dachten de studenten, en haalden allemaal die kaart uit hun tas.
De jongste onder hen ontpopte zich tot leider. Hij gidste ons naar een punt waar de studentenvereniging zich presenteerde. Hadden de jongens en meisjes tijdens de wandeling niet heel veel met elkaar gepraat, nu stonden ze rond statafels allemaal gezellig met elkaar te kletsen. Mooi om te zien dat het niet heel lang duurt voordat jongeren contact met elkaar leggen en verbindingen aangaan. ‘Dat hebben onze studenten de afgelopen anderhalf jaar moeten missen,’ realiseerde ik mij. Die simpele dingen, die zo enorm waardevol zijn.
Mijn wens voor dit studiejaar
Ik hoop dat wij ons de komende tijd met z’n allen aan de coronaregels kunnen houden en de besmettingen niet zo hoog oplopen dat we weer achter de computer moeten gaan zitten. Dat we onze studenten ook in levende lijve kunnen blijven begeleiden. Persoonlijk en dichtbij. Dat verdienen ze. En dat we ze naar een hele mooie toekomst kunnen leiden. Dat is mijn wens voor onze medewerkers en onze studenten voor dit nieuwe studiejaar!