De 21ste verjaardag van Inholland met.... Laila Mubarak
‘Niet veranderd is het overtal aan meiden dat voor de opleiding kiest’
“Ik werk al langer dan 21 jaar in het hoger onderwijs. In het begin met losse contracten maar na een paar jaar gelukkig in vast dienstverband. Dat gaf meer rust, waardoor ik me ook op andere interesses kon richten .” Aan het woord is Laila Mubarak, docent en fotograaf. Ze geeft persoonsgerichte- en vaardigheidstrainingen bij de opleiding Pedagogiek van Hogeschool Inholland in Amsterdam. Daar begon ze ooit met twee groepen. Inmiddels heeft ze er acht.
Laila: “Veel opleidingen zijn samengevoegd waardoor ook mijn team enorm is uitgebreid. Ik heb nu veertig directe collega’s. We kennen elkaar misschien minder goed dan vroeger, maar met al die verschillende expertises vullen we elkaar professioneel goed aan. Daar profiteren docenten en studenten van.”
Nog steeds veel meer meiden op de opleiding
Studenten verbinden zich anders met hun studie en de hogeschool dan vroeger, vindt Laila. “Ze wonen langer thuis en hebben minder oog voor medestudenten en school dan voorheen. Sommigen lijken in twee parallelle werelden te leven.” Ook op fysiek vlak bespeurt Laila meer afstandelijkheid. Dat wijt ze aan de veranderende tijdsgeest. “Studenten gaven elkaar vroeger makkelijker een omhelzing. Waar ik eerst nog wel eens training gaf die gepaard ging met aanraking, stel ik dat nu ook niet meer voor. Begrijpelijk, maar ook jammer. Aanraking is een basisbehoefte van de mens.”
De sector kan wel wat meer mannen gebruiken
Niet veranderd is het overtal aan meiden dat voor de opleiding kiest. “Het handjevol jongens dat er is, heb ik een tijd geleden gefotografeerd en gebombardeerd als ambassadeurs, want de sector kan wel wat meer mannelijke hulpverleners gebruiken.” Studenten kunnen naïef binnenkomen, heeft Laila gemerkt. “Die denken ‘leuk iets met kinderen te gaan doen’ en ontdekken pas later achter dat veel kinderen in heel pittige situaties zitten. Ze voelen angst, woede en frustratie en zitten helemaal niet op de zoveelste hulpverlener te wachten.” In de lessen van Laila ondervinden studenten dat elk probleem een andere benadering kent en dat ze onderscheid moeten maken tussen hun eigen emoties en die van de cliënt. “Als je handelt vanuit een onderstroom met eigen emoties, kun je geen functionele hulp bieden. ”
In de les draait het om interactie en groepsdynamiek
Laila noemt zichzelf eerder trainer dan docent. “Dat pas beter bij wat ik doe. In mijn les draait het om interactie, groepsdynamiek en fysieke nabijheid. Boeken worden thuis gelezen. Op school oefenen we de theorie in rollenspellen en groepsgesprekken.” Laila: “Als mijn studenten voor hun werk echt contact willen maken met jongeren en hun naasten, is het belangrijk dat ze ongemakkelijke gevoelens niet uit de weg gaan. Voor een zuiver contact met een cliënt, is zelfbewustzijn nodig. Dat kun je leren door elkaar te bevragen, te luisteren en waar te nemen.”
Nog steeds een voorrecht om studenten te zien groeien als professionals
Na twintig jaar vindt Laila het nog steeds een voorrecht om te zien hoe studenten groeien in hun ontwikkeling als toekomstige hulpverlener. “Ze voelen weerstand bij het voeren van een open gesprek over emoties. Voor hen zijn woorden als kwetsbaarheid en veiligheid abstracte begrippen waar ze niks mee kunnen. In de training gaan we samen op zoek naar de wereld achter het hulpverlenersjargon. Zeker als ze daarnaast stage lopen, zie je kwartjes vallen en diepgaande gesprekken ontstaan. Ze ontdekken ook dat de werkelijkheid minder ideaal is dan ze dachten. Dat bijvoorbeeld op de werkvloer wordt gediscrimineerd en er veel bureaucratische rompslomp is om tegenaan te botsen.”
Het vangen van emoties en vastleggen van de werkelijkheid
In 2016 voltooide Laila op de koninklijke Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag haar opleiding documentaire fotografie. “Het lesgeven gaat goed samen met fotograferen. Ik maak vooral portretten en wil mijn modellen zo echt mogelijk vastleggen. Ook hier ligt mijn focus op de werkelijkheid en het vangen van emoties. Ik realiseer me telkens dat er geen strakke scheidlijn loopt tussen positieve en negatieve emoties. Er is wat er is, daar een oordeel over vellen is niet nodig. Vanuit die gedachte fotografeer ik en geef ik mijn lessen.”
Binnenkort wordt de 21ste Inholland verjaardag groots gevierd. Ga je erheen?
Vast! Ik hou wel van een feestje en heb genoeg leuke collega’s om te gaan.
Hoe was jij op je 21ste?
Toen was ik student en woonde ik op kamers. Ik studeerde zelf ook psychosociaal werk en was getriggerd door alle vakken. Met een vriendin die dezelfde studie deed, voerden we er eindeloze gesprekken over. Met een wijntje in een café en ondertussen wachten op kunstenaar Herman Brood, die daar ook kwam.
Wat wil je aan de 21-jarige van nu meegeven?
Dat ze al hun zintuigen gaan gebruiken en open staan voor de echte wereld. We leven in een tijd waarin we te veel kijken naar wat anderen doen zonder erbij stil te staan of dat de realiteit is. Als leerdoel formuleren sommige studenten ‘Ik wil alleen maar gelukkig zijn’. Maar dat kan niet; het leven is niet volledig maakbaar. Tegenslag hoort erbij.
Hoe ziet Inholland er volgens jou over 21 jaar uit?
Ik verwacht weer kleinere gebouwen omdat we meer thuis of op andere locaties gaan werken. Of dat gunstig is voor het onderlinge contact, betwijfel ik. IK hou ervan om gewoon bij elkaar in dezelfde ruimte zijn. Wij mensen zijn sociale wezens die het nodig hebben om fysiek bij elkaar te zijn.