Nieuwsgierigheid geprikkeld: mission accomplished
Studenten ontwerpen, bouwen en testen eigen vliegtuig
Het was een spannend moment voor de studenten Luchtvaartechnologie van Hogeschool Inholland Delft. Na een jaar werken en bouwen aan hun eigen vliegtuig volgde nu de grote test, op het terrein van de modelvliegvereniging in Rozenburg. Zou het lukken om het op afstand bestuurbare vliegtuig in de lucht te houden en de benodigde data te vergaren? Én misschien zelfs om, als kers op de taart, de meegebrachte waterballon precies zo vanuit het vrachtruim te droppen dat er een vuurtje mee gedoofd kan worden?
Het ontwikkelen en bouwen van het vliegtuig maakt onderdeel uit van de verschuiving van ‘klassiek’ onderwijs naar project-gestuurd onderwijs, dat meer in de praktijk plaatsvindt. Hierdoor wordt direct vraag-gestuurd onderwijs gestimuleerd, want studenten lopen al doende tegen vraagstukken aan waardoor zij zelf op zoek gaan de benodigde kennis en vaardigheden om dit op te lossen. Bovendien, zo zegt student Julian Petit, lopen theorie en praktijk nu veel meer samen op: “Wat je leert in de collegezaal kun je meteen toepassen. Dat maakt het allemaal veel tastbaarder. Je ziet het effect van jouw berekeningen en onthoudt de methodes die je hebt gebruikt beter, omdat je ze al een keer hebt toegepast.”
Supergave opdracht
Omdat Julian het tweede jaar van de opleiding (waarin dit project plaatsvindt) voor de twee keer doet, kan hij een goede vergelijking maken met de ‘oude’ meer klassieke onderwijsaanpak. “Vorig jaar was het veel theoretischer ingestoken. Bovendien was het een corona-jaar, ik herinner me aan praktijkopdrachten alleen een proef over materiaalsterkte, en die ging dan ook nog eens via een livestream. Dit is echt een supergave opdracht en ik heb echt uitgekeken naar de testvluchten en natuurlijk de ‘echte’ vliegdag. We zijn hier driekwart jaar hard mee bezig geweest en ik vond het hartstikke spannend of we het resultaat van onze inspanningen terug zouden zien.”
Melissa Solomon komt oorspronkelijk uit Duitsland en is naar Delft verhuisd voor de Engelstalige variant van de opleiding: Aeronautical & Precision Engineering. Al wordt in de ‘Nederlandse’ versie Luchtvaartechnologie, vanwege het internationale karakter van het werkveld, ook veel in het Engels gedaan. Melissa: “Ik had altijd al veel interesse in deze studierichting en raakte steeds meer overtuigd dat dit is wat ik wilde doen. In en rond Duitsland heb je niet zo heel veel opties, zeker niet als je de opleiding Engelstalig wilt volgen, dus dit was de beste optie voor mij. En het bevalt me eigenlijk nog beter dan ik had verwacht.”
Teamwork ervaren
Net als Julian heeft Melissa de praktijkgerichte werkwijze van de opdracht als heel leerzaam ervaren. Daarbij benoemt ze in het bijzonder het leren en werken in teams. “Iedere groep heeft een coach, die weet hoe een goed ontwerp eruit moet zien en die daarin kan begeleiden. Maar in beide semesters hebben we ook een hoop zelf uitgezocht en geleerd. Ik denk dat dat goed is voor onze ontwikkeling en zeker ook om te ervaren wat teamwork betekent. Je leert op elkáár te vertrouwen in plaats van op ‘de kennis van de leraar’. Het sociale aspect is verder heel belangrijk, je leert goed communiceren met elkaar. Als je alleen maar op de theorie focust, ben je steeds in je eentje bezig, werk je niet samen. Terwijl je in je toekomstige baan ook met anderen moet samenwerken.”
Melissa is zo enthousiast over het project ( ‘a very exciting thing to do’) dat ze er altijd naar uitkijkt om aan de slag te gaan. Zelfs op maandagochtend, zegt ze met een knipoog. “Neem het ontwerpen van de vrachtruimte: die moest zo efficiënt mogelijk worden ingericht en onder de 1 kilo gewicht blijven. Ik heb nog nooit eerder een mechanisme hoeven bouwen met zoveel armen, scharnieren, et cetera! Ook het programmeren moesten we zelf doen, daarvoor moesten we alle codes opzoeken en uitzoeken hoe we die moesten implementeren, bijvoorbeeld voor de sensors. Echt geweldig om dat allemaal als team te leren en uit te mogen voeren.”
Als ervaren modelbouwer weet ik wat er nodig is om dingen ‘vliegend’ te krijgen. Ik vind het mooi om te zien dat rondom modelvliegen zulke nuttige leerdoelen en zoveel disciplines samenkomen: ontwerpen, berekenen, bouwen, elektronica toevoegen, de ‘bommendrop’, noem maar op. Een complex geheel. Ik ben echt onder de indruk van zowel het niveau van deze tweedejaars als van wat ze in relatief korte tijd voor elkaar hebben gekregen. Dat zou zelfs veel ervaren modelbouwers niet zijn gelukt, dus petje af. Zeker ook een compliment voor het lerarenteam voor dit ambitieuze plan én voor het neerzetten van het modulaire concept, waarbinnen studenten maximaal konden scoren.
De grote dag
Op maandag 15 mei gingen alle vliegtuigen dan daadwerkelijk de lucht in. In totaal werden er 11 vluchten gedaan en die waren allemaal succesvol. Alle vliegtuigen presteerden exact of nagenoeg exact volgen hoe het was uitgerekend én lukte het om de benodigde data te verzamelen. In technisch opzicht een zeer succesvolle dag dus.
Ook op persoonlijk vlak was het voor iedereen geslaagd. Het enthousiasme en de trots waren duidelijk te merken – en bij het opstijgen van de vliegtuigen zelf euforie. Er waren ‘maidenvluchten’ en meetvluchten gecombineerd met de brandblussimulatie. Dat laatste, het droppen van de waterballon, lukte ongeveer de helft van de teams. Dat lijkt weliswaar een makkelijke opdracht, maar is behoorlijk complex: een mechanisme moet de ballon vasthouden zonder dat deze stukgaat en loslaten op het gewenste moment, waarbij dan ook nog eens de luikjes opengaan.
Uiteraard liepen de studenten ook tegen dingen aan. Bijvoorbeeld kleine afwerkings- en aansluitfoutjes. Zo was er een groep waar een kabeltje verkeerd aangesloten bleek. Een kleine vergissing, maar het kost behoorlijk wat tijd om die oorzaak te vinden en alles uit en in elkaar te halen. Ook het weer deed niet helemaal mee, met name in de middag verslechterde het weer behoorlijk met regen en toenemende wind. Daarop werd besloten het programma in te korten en af te sluiten met een aerobatics-flight. Het ‘sterkste’ vliegtuig werd tot de limiet uitgedaagd met onder meer hoge bochten, een rol en fast-flying.
Ondanks de kou bracht dat de sfeer er weer helemaal in en stonden de ongeveer 130 aanwezigen volop te juichen en te brullen – de emotie en ontlading na een jaar lang keiharde inzet van iedereen. Dat de wind het dak van een tent af blies, mocht de pret niet meer drukken. Er werd al snel gegrapt dat het dak er zowel letterlijk als figuurlijk af ging. Wat nog volgt is data-analyse, presentaties en evaluatie, maar deze dag werd in ieder geval moe en zéér voldaan afgesloten.
Er landde nét een vliegtuig toen ik het terrein op kwam lopen. Wat me opviel waren het gejoel en het enthousiasme. Ik vond het mooi om te zien hoe gedreven iedereen bezig was te werken aan de vliegtuigen en alle techniek die daarbij komt kijken. En dat met mensen van in totaal 34 verschillende nationaliteiten! Al pratend over hoe dat allemaal in elkaar steekt, raakte ik nog verder onder de indruk. Zo’n ‘eenvoudig vliegtuigje’ is echt complex! Ik heb bewondering voor de tweedejaars, zeker als ik zie en hoor welke inzichten zij verworven hebben in dit project. Ook heel mooi vond ik het aspect ‘elektrisch vliegen’. Dat is nog toekomstmuziek, al begreep ik dat niet alle vliegtuigen elektrisch gemaakt kunnen worden. Het is wel een ontwikkeling die zich door gaat zetten en ook nodig is – hoe gaaf is het dat wij daar als Inholland een bijdrage aan kunnen leveren? Wat me tot slot trof was de kundigheid van de docenten, onder aanvoering van Rick van der Ploeg. Die weten echt ontzettend goed waar ze mee bezig zijn en zijn minstens zo fanatiek als de studenten. Dat bleek wel uit hoe iedereen samen stond te springen en te roepen: ‘ja, hij vliegt’!