Buigen voor elkaar
Ik verlang naar een samenleving waar de mensen er echt voor elkaar zijn, elkaar steunen en voor elkaar zorgen. Ik ben in zo’n maatschappij geboren en mis dat in Nederland. Ook bij Inholland streef ik naar een community waar mensen naar elkaar omkijken en respect voor elkaar hebben. Hoe divers we ook zijn.
Mijn dochter was laatst in Japan. Ze vertelde mij dat alle Japanners mondkapjes dragen, ook al zijn die niet meer verplicht. Ze houden die op om andere mensen te beschermen. Dat maakte grote indruk op haar. En op mij. Dat is écht samen leven, dacht ik. Niet alleen naast, maar mét elkaar leven. Zo’n verschil met Nederland waar winkelruiten werden ingegooid en mensen demonstreerden omdat ze – op het hoogtepunt van de coronacrisis - tegen de mondkapjesplicht waren.
Buigen voor elkaar
In Japan laten mensen dagelijks zien dat ze de ander waarderen: ze buigen voor elkaar! En hier? Hier zie ik regelmatig dat jongeren in een volle trein weigeren op te staan voor een oudere of gehandicapte reiziger. In de Tweede Kamer is wederzijds respect soms ook ver te zoeken. Onze maatschappij is verhard.
Wij hechten enorm aan individuele vrijheid. Ik zie dat er veel kinderen zo worden opgevoed: jij bent het allerbelangrijkst, je moet doen wat jíj wil. Het kind zelfvertrouwen meegeven; daar is niks mis mee, maar we zijn daarin een beetje doorgedraaid. We zijn vergeten dat we andere mensen nodig hebben om gelukkig te zijn en dat wij betekenis kunnen hebben voor hun leven. Zoals af en toe eens op bezoek gaan bij een oude oma of een boodschap doen voor de buurman. Niet ik, ik, ik maar wij, wij, wij.
De vreugde van echt samenleven
Toen ik klein was, zorgden we met de hele familie voor de tante van mijn vader. Zij had geen kinderen en haar man was overleden. We kochten een appartementje voor haar en we maakten een rooster wie wanneer boodschappen deed en wie met haar naar de dokter ging. Die vrouw heeft nooit het gevoel had dat ze alleen was en dat ze er alleen voor stond. We deden het met z’n allen en dat was gewoon.
Die mentaliteit zie ik in Nederland nu niet terug, terwijl dat vroeger wel zo was met de zuilen en de kerkgemeenschappen bijvoorbeeld. Nu is de mentaliteit meer: ik heb mijn eigen leven. Terwijl in mijn ogen een deel van je leven bestaat uit er zijn voor elkaar. We hebben elkaar financieel misschien minder nodig, maar emotioneel wel. Alleen dan hebben we een samen-leving. Nu lijkt het vaak een individu-leving.
Diversiteit zonder inclusie = leven naast elkaar
Dat zie ik graag nog meer op onze eigen hogeschool. Wij zijn enorm divers en dat is me hartstikke dierbaar. Het moet alleen wél samengaan met inclusie. Pas dan is er echt sprake van samen leven. De studentencommunity die ik voor ogen heb is een goed begin. Studenten vanuit de hele school kunnen elkaar dan vinden binnen een brede club. Uit mijn eigen studietijd weet ik hoe fijn het is zo’n ontmoetingsplek te hebben. Zo’n gezelschap vormt een samenleving in het klein, waar mensen er voor elkaar zijn. Ik gun dat mijn studenten heel erg. En hopelijk verandert ook de maatschappij in het groot weer in een echte samenleving; van, voor en met elkaar.