Twee jaar geleden studeerde ze af aan de Inholland-opleiding Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken (MBRT). Nu werkt Pamela Berkhout op de afdeling Radiotherapie van het Antoni van Leeuwenhoek, hét in kanker gespecialiseerde ziekenhuis en onderzoeksinstituut. “Onze patiënten even laten vergeten waar ze zijn, door interesse te tonen, een grapje te maken, een vraag te stellen. Ik wil voor hen het zonnetje in de bestralingsruimte zijn, hun situatie is al rot genoeg.”
“Ik wil voor onze patiënten het zonnetje in de bestralingsruimte zijn”
Pamela is blij dat ze heeft gekozen voor de opleiding MBRT, al moet ze bekennen dat het niet haar eerste keuze was. “Ik wilde anesthesiemedewerker worden of operatie-assistente. Toen dat niet lukte, ben ik verder gaan kijken. Ergotherapie dan maar? Mijn moeder vond niet dat ik zó maar een studie moest kiezen. Zij was het die de opleiding MBRT vond. Hoe meer ik mij erin verdiepte, hoe enthousiaster ik werd. Je werkt met vooruitstrevende technieken en kunt je patiënten net dat extra stukje zorg bieden; die combinatie van zorg en techniek sprak en spreekt me aan en maakt mijn werk zo mooi.”
Op haar tijd bij Inholland kijkt ze met veel plezier terug. “Het is een mooie en brede opleiding, heel praktijkgericht. Je leert omgaan met apparatuur waar je later ook mee komt te werken. Röntgen, echo, CT, bestraling… Om de werkelijkheid zo goed mogelijk na te bootsen, staat er in het SkillsLab ook een virtueel bestralingstoestel. Hiermee krijg je meer inzicht in wat je aan het doen bent. Je leert ook veel van elkaar, bijvoorbeeld door behandelplannen met elkaar te vergelijken. Welk plan werkt het beste? Waar zie je dat aan? En je oefent slecht-nieuwsgesprekken en sociale vaardigheden op elkaar. Al deze kennis en ervaring geven je een beter inzicht voordat je stage gaat lopen of een baan krijgt. Je weet hierdoor al een beetje hoe je de knoppen moet bedienen en kunt daardoor sneller aan het echte werk.”
Ook op persoonlijk vlak heeft Pamela veel geleerd in haar tijd bij Inholland. Ze was voorzitter van studievereniging Röntgenius, hielp bij de organisatie van de introweek en gaf voorlichting tijdens de Open Dagen, om maar wat voorbeelden te noemen. “Die activiteiten naast mijn studie hebben me mede gevormd, en een stuk volwassener en verantwoordelijker gemaakt.” Haar band met de docenten was meer dan goed. “Wat docenten betreft heb ik echt mazzel gehad. Het zijn allemaal lieve en zorgzame mensen die je altijd met alles kunt benaderen. Ik heb nog steeds zo nu en dan contact met ze.”
Ervaring krijg je pas in de praktijk. Voor Pamela kwam de praktijk wel heel dichtbij toen haar vader begin 2019 aan kanker overleed. “Hij werd hier behandeld, in het AVL. Voor mij een voordeel, ik was dichtbij en kon er daardoor vaker voor hem en mijn moeder zijn. Voor een knuffel tijdens een moeilijk moment of om nog een keer uit te leggen wat er stond te gebeuren. Door mijn vader weet ik dat de informatie die je krijgt, lang niet altijd even goed wordt ontvangen. Het gaat zo snel allemaal en de emoties spelen ook een rol. Daarom geef ik nu soms net even wat extra uitleg als ik merk dat een patiënt daar behoefte aan heeft.
In de periode met mijn vader maakte ik als mens mee waar onze patiënten en hun naasten dagelijks mee te dealen hebben. Alle ups en downs, de blijdschap en rotmomenten, ik heb het allemaal meegemaakt. Die persoonlijke ervaring neem ik mee in mijn werk. Ik weet hoe het pad eruitziet; van bestraling tot operatie, chemo, immunotherapie en weer een mogelijke terugval…
Bij mijn vader heb ik gezien hoe belangrijk het is als je net even doorvraagt, persoonlijk durft te zijn, echt contact maakt en luistert naar waar iemand behoefte aan heeft. Dankzij hem kan ik er nu meer zijn voor onze patiënten. Het is mooi om te zien wat je teweeg kunt brengen als je op deze manier met je vak bezig bent.”
Uitgeleerd is Pamela zeker nog niet. “De zorg blijft veranderen en verbeteren, er is ook na de opleiding veel verdieping mogelijk. Ook ik wil me blijven ontwikkelen. Zo word ik binnenkort ingewerkt op de MR-Linac. Met dit apparaat - bestralingsapparatuur en MRI in een - kun je weke delen beter van elkaar onderscheiden waardoor je de tumor beter in beeld kunt brengen. Hierdoor kan er nauwkeuriger bestraald worden.”
Even denkt Pamela terug aan de stageperiode. Niemand wilde stagelopen op de afdeling radiotherapie. “De sfeer hier, met mensen die ziek en verdrietig zijn, dat leek ons zó beladen. Maar het tegendeel is waar. Jij kunt de patiënten geven dat het een prettig moment wordt, dat ze de ellende even vergeten. Mensen intensief helpen en begeleiden en er echt voor ze zijn, dat is wat dit beroep zo mooi maakt.”
